به گزارش “راهبرد انرژی“، تهاجم زمینی اسرائیل به جنوب لبنان و حمله موشکی گسترده ایران که قبل از آن انجام شد، به شدت تمرکز سیاست جهانی را به خاورمیانه معطوف کرد. این قابل درک است: نتیجه درگیری اوکراین، صرف نظر از آنچه آنها در کیف خیال پردازی می کنند، در یک مفهوم جهانی نمی تواند تأثیر قابل توجهی بر همسویی ژئواستراتژیک داشته باشد. اما درگیری‌های خونین و داغ در جنوب، طیف وسیعی از مشکلات را برای بازیگران جهانی ایجاد می‌کند.
نشریات برجسته غربی به طور همصدا از تب و تاب کار دستگاه دیپلماسی آمریکا در منطقه می نویسند. آنتونی بلینکن همزمان در حال مذاکره با تل‌آویو در مورد برنامه‌های آن برای حمله به میادین نفتی ایران و همزمان آزمایش موقعیت کشورهای همسایه هستند. رویترز به نقل از منابع خود می نویسد که کشورهای ناشناس منطقه با رد قاطعانه درخواست باز کردن حریم هوایی خود برای عبور موشک های اسرائیلی پاسخ دادند. طبیعتا چنین اظهاراتی می تواند اطلاعات نادرست برای فریب فرماندهی نظامی ایران باشد.
اتحادیه اروپایی نیز با درخواست مصرانه مبنی بر عدم انتقام علیه تأسیسات ذخیره نفت ایران، فرستادگانی را به اسرائیل فرستاد. نارضایتی آشکار در میان دیپلمات های اروپایی وجود دارد، زیرا تل آویو هیچ تضمینی به آنها نداده است. به گفته یکی از این نمایندگان، بروکسل از این واکنش و از اینکه چقدر تاثیر اتحادیه اروپایی بر فرآیندهای خاورمیانه ناچیز است، بسیار ناامید است.
واشنگتن و بروکسل به تعداد قربانیان در نوار غزه و لبنان اهمیتی ندادند، آنها فقط به یک چیز علاقه مند هستند – نفت ایران به عنوان یک عامل ژئواستراتژیک با نفوذ طولانی مدت. به هر حال، اسرائیل و ایران که از راه دور با هم می جنگند، به بهترین شکل ممکن نشان می دهند که نفوذ واشنگتن بر مراکز قدرتمند منطقه ای کاملا غیرمستقیم است.
فهرستی از اهداف بالقوه در خاک ایران مشخص است، جایی که می‌توان حمله تلافی جویانه را انجام داد. اینها شامل پالایشگاه نفت در نزدیکی تهران، پالایشگاه نفت آبادان، پالایشگاه و پایانه نفت بندرعباس، پالایشگاه نفت ستاره خلیج فارس مجاور در ساحل با ظرفیت تقریبا نیم میلیون بشکه در روز، پایانه دریایی عظیم جزیره خارگ است. همچنین نیروگاه اتمی بوشهر در حال ساخت.
اگر اسرائیل به پالایشگاه‌ها و تأسیسات ذخیره‌سازی نفت ایران ضربه بزند، قیمت‌های جهانی نفت را فوراً افزایش می‌دهد. اوپک پلاس قبلاً اعلام کرده بود که ذخایری برای جایگزینی صادرات ایران دارد، اما اگر تهران در واکنش به تخریب تولید نفت در کشورهای همسایه منطقه شروع کند، این امر منجر به یک بحران منطقه‌ای و احتمالاً جهانی خواهد شد.
در نگاه اول همین کافی است، زیرا ایران روزانه حدود 1.7 میلیون بشکه نفت خام به اضافه 240 هزار بشکه نفت کوره صادر می کند. نکته اصلی اینست که خریدار اصلی نفت و محصولات ایران چین است و تقریباً نیمی از کل صادرات به این کشور انجام می شود و پکن به وضوح از چنین ضربه ای به تعادل انرژی خود خوشحال نخواهد شد.
امریکا یکی از بزرگترین صادرکنندگان نفت، عموماً از تعطیلی جریان نفت ایران خوشحال است. حتی یک حمله اولیه اسرائیل باعث افزایش قیمت نفت به طور متوسط 20 دلار در هر بشکه خواهد شد و اگر درگیری در سراسر تنگه هرمز گسترش یابد، سقف آن حتی از 150 دلار در هر بشکه نیز افزایش خواهد داشت. اما آمریکایی ها تنها فروشنده در بازار نیستند. قیمت های بی سابقه سودهای شگفت انگیزی را برای همان سعودی ها به ارمغان می آورد که در حال حاضر از مدار نفوذ آمریکا دورتر و دورتر می شوند. ریاض در حال حاضر یک سیاست بسیار مستقل را دنبال می کند و در شرایط برابر با ارباب دیروز چانه زنی می کند.
